Αυτή είναι μια επικεφαλίδα, ο πόνος είναι πραγματικός.

Αλλά κατηγορούμε και θεωρούμε και τους δύο ως τους πιο άξιους του δίκαιου μίσους, οι οποίοι, καταπραϋμένοι και διαφθαρμένοι από τις γοητείες των παρόντων απολαύσεων, τυφλωμένοι από την απληστία, δεν προβλέπουν τι πόνους και ενοχλήσεις θα υποστούν. Και όσοι εγκαταλείπουν τα καθήκοντά τους λόγω αδυναμίας του νου, δηλαδή λόγω αποφυγής κόπων και πόνων, είναι εξίσου ένοχοι. Και πράγματι, η διάκριση μεταξύ αυτών των πραγμάτων είναι εύκολη και σαφής. Γιατί στον ελεύθερο χρόνο μας, όταν έχουμε ελεύθερη επιλογή και τίποτα δεν μας εμποδίζει να κάνουμε αυτό που μας ευχαριστεί περισσότερο, κάθε ευχαρίστηση πρέπει να αγκαλιάζεται και κάθε πόνος να αποκρούεται. Αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις, είτε λόγω υποχρεώσεων είτε λόγω των αναγκών της ζωής, συμβαίνει συχνά να πρέπει να απορρίπτονται και οι δύο απολαύσεις και οι ενοχλήσεις να μην απορρίπτονται. Επομένως, ο σοφός άνθρωπος δεσμεύεται από την επιλογή αυτών των πραγμάτων, έτσι ώστε είτε απορρίπτοντας μεγαλύτερες απολαύσεις να μπορεί να επιτύχει άλλες, είτε υπομένοντας πιο σοβαρούς πόνους να τις αποκρούσει.

Αλλά κατηγορούμε και θεωρούμε και τους δύο ως τους πιο άξιους του δίκαιου μίσους, οι οποίοι, καταπραϋμένοι και διαφθαρμένοι από τις γοητείες των παρόντων απολαύσεων, τυφλωμένοι από την απληστία, δεν προβλέπουν τι πόνους και ενοχλήσεις θα υποστούν. Και όσοι εγκαταλείπουν τα καθήκοντά τους λόγω αδυναμίας του νου, δηλαδή λόγω αποφυγής κόπων και πόνων, είναι εξίσου ένοχοι. Και πράγματι, η διάκριση μεταξύ αυτών των πραγμάτων είναι εύκολη και σαφής. Γιατί στον ελεύθερο χρόνο μας, όταν έχουμε ελεύθερη επιλογή και τίποτα δεν μας εμποδίζει να κάνουμε αυτό που μας ευχαριστεί περισσότερο, κάθε ευχαρίστηση πρέπει να αγκαλιάζεται και κάθε πόνος να αποκρούεται. Αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις, είτε λόγω υποχρεώσεων είτε λόγω των αναγκών της ζωής, συμβαίνει συχνά να πρέπει να απορρίπτονται και οι δύο απολαύσεις και οι ενοχλήσεις να μην απορρίπτονται. Επομένως, ο σοφός άνθρωπος δεσμεύεται από την επιλογή αυτών των πραγμάτων, έτσι ώστε είτε απορρίπτοντας μεγαλύτερες απολαύσεις να μπορεί να επιτύχει άλλες, είτε υπομένοντας πιο σοβαρούς πόνους να τις αποκρούσει.

Αλλά κατηγορούμε και θεωρούμε και τους δύο ως τους πιο άξιους του δίκαιου μίσους, οι οποίοι, καταπραϋμένοι και διαφθαρμένοι από τις γοητείες των παρόντων απολαύσεων, τυφλωμένοι από την απληστία, δεν προβλέπουν τι πόνους και ενοχλήσεις θα υποστούν. Και όσοι εγκαταλείπουν τα καθήκοντά τους λόγω αδυναμίας του νου, δηλαδή λόγω αποφυγής κόπων και πόνων, είναι εξίσου ένοχοι. Και πράγματι, η διάκριση μεταξύ αυτών των πραγμάτων είναι εύκολη και σαφής. Γιατί στον ελεύθερο χρόνο μας, όταν έχουμε ελεύθερη επιλογή και τίποτα δεν μας εμποδίζει να κάνουμε αυτό που μας ευχαριστεί περισσότερο, κάθε ευχαρίστηση πρέπει να αγκαλιάζεται και κάθε πόνος να αποκρούεται. Αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις, είτε λόγω υποχρεώσεων είτε λόγω των αναγκών της ζωής, συμβαίνει συχνά να πρέπει να απορρίπτονται και οι δύο απολαύσεις και οι ενοχλήσεις να μην απορρίπτονται. Επομένως, ο σοφός άνθρωπος δεσμεύεται από την επιλογή αυτών των πραγμάτων, έτσι ώστε είτε απορρίπτοντας μεγαλύτερες απολαύσεις να μπορεί να επιτύχει άλλες, είτε υπομένοντας πιο σοβαρούς πόνους να τις αποκρούσει.

Αλλά κατηγορούμε και θεωρούμε και τους δύο ως τους πιο άξιους του δίκαιου μίσους, οι οποίοι, καταπραϋμένοι και διαφθαρμένοι από τις γοητείες των παρόντων απολαύσεων, τυφλωμένοι από την απληστία, δεν προβλέπουν τι πόνους και ενοχλήσεις θα υποστούν. Και όσοι εγκαταλείπουν τα καθήκοντά τους λόγω αδυναμίας του νου, δηλαδή λόγω αποφυγής κόπων και πόνων, είναι εξίσου ένοχοι. Και πράγματι, η διάκριση μεταξύ αυτών των πραγμάτων είναι εύκολη και σαφής. Γιατί στον ελεύθερο χρόνο μας, όταν έχουμε ελεύθερη επιλογή και τίποτα δεν μας εμποδίζει να κάνουμε αυτό που μας ευχαριστεί περισσότερο, κάθε ευχαρίστηση πρέπει να αγκαλιάζεται και κάθε πόνος να αποκρούεται. Αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις, είτε λόγω υποχρεώσεων είτε λόγω των αναγκών της ζωής, συμβαίνει συχνά να πρέπει να απορρίπτονται και οι δύο απολαύσεις και οι ενοχλήσεις να μην απορρίπτονται. Επομένως, ο σοφός άνθρωπος δεσμεύεται από την επιλογή αυτών των πραγμάτων, έτσι ώστε είτε απορρίπτοντας μεγαλύτερες απολαύσεις να μπορεί να επιτύχει άλλες, είτε υπομένοντας πιο σοβαρούς πόνους να τις αποκρούσει.

Αλλά κατηγορούμε και θεωρούμε και τους δύο ως τους πιο άξιους του δίκαιου μίσους, οι οποίοι, καταπραϋμένοι και διαφθαρμένοι από τις γοητείες των παρόντων απολαύσεων, τυφλωμένοι από την απληστία, δεν προβλέπουν τι πόνους και ενοχλήσεις θα υποστούν. Και όσοι εγκαταλείπουν τα καθήκοντά τους λόγω αδυναμίας του νου, δηλαδή λόγω αποφυγής κόπων και πόνων, είναι εξίσου ένοχοι. Και πράγματι, η διάκριση μεταξύ αυτών των πραγμάτων είναι εύκολη και σαφής. Γιατί στον ελεύθερο χρόνο μας, όταν έχουμε ελεύθερη επιλογή και τίποτα δεν μας εμποδίζει να κάνουμε αυτό που μας ευχαριστεί περισσότερο, κάθε ευχαρίστηση πρέπει να αγκαλιάζεται και κάθε πόνος να αποκρούεται. Αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις, είτε λόγω υποχρεώσεων είτε λόγω των αναγκών της ζωής, συμβαίνει συχνά να πρέπει να απορρίπτονται και οι δύο απολαύσεις και οι ενοχλήσεις να μην απορρίπτονται. Επομένως, ο σοφός άνθρωπος δεσμεύεται από την επιλογή αυτών των πραγμάτων, έτσι ώστε είτε απορρίπτοντας μεγαλύτερες απολαύσεις να μπορεί να επιτύχει άλλες, είτε υπομένοντας πιο σοβαρούς πόνους να τις αποκρούσει.